Tanyeri ağarırken gökkubbedeki yıldızlar
Hazan yaprağı gibi salkım salkım intihara meyillenir
Yer kubbeyi ise bir telaş, bir bekleyiş, bir sevinç,
Bir kutlu doğum olur 20 Nisan Pazartesi gecesinde.
Nurdan bir köprü kurulur Abdulmuttâlib’in penceresine
Gökkubbede seferberlik ilanı, iniş-çıkışların
Ardı kesilmez, Cebrail(a.s)’in telaşıyla
Ebedi bir aşk mı doğuyor yer kubbede?
Amine’nin kutlu doğum sancısıyla beraber aniden
Bir sessizlik çöker, Abdulmuttâlib’in evini
Peygamberlik nuru basar, Şifâ’nın, Fatıma’nın
Gözleri kamaşır bakan ulvi gözleriyle.
Kâinat Peygamberinin bir tebessümü,
Sanki ezelde ihsan ettiği aşk ile muhabbet
Denizine açılarak gönlünde yanan tevhid
Nuruyla Allah’ı zikredip Ümmeti müjdeliyordu.
Âdem’in toprağı sabırsızlıkla ayak izini bekliyordu,
Kısır ağaçlar çiçek açıp meyve veriyordu,
Zemzem kuyularını bir telaş basmıştı, sanki
Tüm varlıklar hazırdı Kâinatın Peygamberini kucaklamaya.
Peygamberlik delili ebabil kuşları çoktan
Hazırdı beytullahı koruyup fasık
Ebrehe ordusunu helak etmeye ve Kâbe,
Allah’ın yakutlardan daha değerli armağanıdır Ümmetine.
Üzeri tüylü, kabarık, kırmızımtırak inci gibi
Benler tıpkı keklik yumurtasını andırırcasına
Nebilik mührüyle nişanlanmış tevhidin ulağı,
Sırat-ı müstakimin saadet güneşidir, O.
Öyle bir nimettir ki sütannesi Halime’nin
Hüzün ve ızdırap bulutlarına doğan bir güneş,
Allah’ın rahmet hazinesini dağıtan bir ikramperver,
Sa’doğulları diyarındaki kıtlığı bitirip yağmuru getirendir.
Sen o kadar haşmetli ve azametlisin ki
Çocukken göğsünü ve kalbini yardılar, kalbinden
Siyah bir kan pıhtısını çıkarıp attılar ve göğsünü,
Kalbini karla temizleyip sundular Ümmetine.
Sen baban İbrahim’in duasısın,
Kardeşin İsa’nın müjdesisin,
Annen Amine’nin rüyasısın,
Ne kadar da güzelsin hüsn-ü aşkım.
Ebva köyü ilk hıçkırığın, ağlayışındır
Abdullah’ı görmemiş gözlerin bu kez
Amine’nin yokluğuyla damlar, bir damlana
Siper olsun bu fani beden, bu Ümmet Ya Muhammed(s.a.v).
Oysa her doğum eskitir yeniyi ve
Her yaşayan da ölür. Çünkü
Geçici varlıklardır insanoğlu. Bu nefes,
Bu can, bu beden emanettir bize, sahibine gider.
Ey bitmek bilmeyen pınarım,
Babadan yetim, anneden öksüz sedefim,
Yaradan’dan bana kalan ilahi emanetim,
Sen ne tatlı, hoş bir yağmursun, bereketsin…
Ey kâinatın berrak okyanusu,
Gönlümüzün nuru, inanç sferi,
Ağaçların, taşların “Esselamu Aleyke Ya Resulüllah” dediği,
Sen ne kadar da muhlissin, makbulsün…
Sen Varaka’nın dediği “Ümmetin Peygamberisin,”
Hz. Aişe (r.a)’nin gördüğü kutlu rüyasın,
Hz. Bilal-i Habeşi’nin işkencelere direnme inancısın,
Ya Muhammed(s.a.v) ne hoş örneksin Ümmetine.
Sen ilk Müslümanların rüyalarının berraklığısın,
Sana iman edenlerin saadet güneşisin,
Sana iman etmeyenlerin bedduası, gazabısın,
Sen ne iyi rehbersin, ölçüsün, aşk yumağısın!
Ey tatlı dilli, hoş sözlü sohbetimin lisanı,
Bedir’de İslam’ın ilk şehidi Mihca’nın Resulü,
Ebu Bekir Sıdık’ın muhlis, hasenatlı kutlu damadı,
Sen Gülbahçesinin ne hoş kokulu bir gülüsün!
Öyle bir hüsn-ü aşk bu,
Uhud’da Zülfikârın sadakatli yiğitliği,
Ashâbının bedenlerini Resulüllah’a siper etmesi,
Mâlik bin Sinan, Efendimiz (s.a.v)’in yaralarını diliyle temizlemesi,
Ya sen ne mübareksin Uhud’un kutlu gazisi!
Sevdan eşitlik, özgürlük kokar gönlümüzde
Tıpkı Selman Farisi’yi azad eylemen gibi.
Adaletin tüm kâinatın renk cümbüşlerinedir
Bir de bunu dağıtan ashâbın Hz. Ömer ise
Ne güzel bir hikmet olur bu hüsn-ü aşkın!
Hilkat ağacının çekirdeğisin Ya Muhammed(s.a.v).
Çekirdek güya ağaçtır, ağaçtan kasıt meyvadır,
Meyveden gaye de insandır, ümmettir.
Ümmetten maksat kâinattır Ya Kâinatın Peygamberi!
Münâcat ederim sana Ya Rabbim
Berzehte tavafını nasip eyle
Sırat-ı müstakimde zülfüyârı
Hablullah’ın üzerinde dokunayım deryama!
Ey israda bulunan irşad sahibi!
Ashâbın seni görerek, duyarak
İman edip gönülden sevdi, biz ise
Seni göremeden, duyamadan seviyor,
Bıraktığın mirasa da inançla iman ediyoruz!