Modern şehirlerin oluşumu ile birlikte, yeşilden ve doğadan uzaklaşan bir yaşam biçimi ortaya çıkmıştır.

Bu durum, zamanla çeşitli denge arayışlarını beraberinde getirmiştir. Bir yandan daha az betonarme yapıların tercih edildiği bir model gelişirken, diğer yandan geometrik olarak büyüyen şehirlerde konut arzını karşılamak amacıyla yoğun yapılaşma sürmektedir. Böyle bir kaotik ortamda, hem insan yaşamını doğrudan etkileyen imar çalışmaları hem de doğal yaşamın şehir içinde sürdürülebilmesi için verilen mücadeleler önemli hale gelmiştir.

Sanayileşme süreciyle birlikte betonlaşma, egzoz gazı salınımı ve çevresel kirlilik gibi unsurlar artış göstermiştir. Bu olumsuzluklara karşı, zamanla sivil toplum örgütleri çevreyi koruma bilinciyle harekete geçmiş ve örgütsel bir güç oluşturmuşlardır. Başlangıçta özellikle sağ politik kulvardaki siyasi partiler, bu çevreci girişimlere kayıtsız kalmış olsa da, toplumun geniş kesimlerinin desteğini kazanmasıyla birlikte bu tavır değişmek zorunda kalmıştır. Bu gelişme, sivil toplumun kazanımı olarak değerlendirilmelidir. Nihayetinde, bir sivil hareketin başarısı, doğrudan toplumun demokratik kazanımı anlamına gelmektedir.

Yeşil şehirler kavramını, yalnızca park ve bahçelerle sınırlı düşünmemek gerekir. Bu yaklaşım, şehir planlamasını da kapsayan geniş ölçekli bir stratejiyi gerektirir. Şehirlerde metrekare başına düşen insan sayısını azaltan, sanayi kuruluşlarını mümkün olduğunca şehir dışına taşıyan bir planlama anlayışı, yeşil şehir projelerinin temel unsurlarından biridir. Bunun yanı sıra, yapı stoklarının dikey yerine yatay mimari ile geliştirilmesi, daha sağlıklı ve yaşanabilir kentler oluşturmanın bir diğer önemli kriteridir.

Kentlerin ekonomik dinamikleri, sınırlı yüz ölçümüne sahip alanlarda yoğun yapılaşmayı zorunlu hale getirmiştir. Bu nedenle, dikey mimari yaygın bir çözüm olarak öne çıkmıştır. Ancak, bu tür yapılanmaların getirdiği trafik yoğunluğu, kalabalıklaşma ve doğal alan eksikliği gibi sorunlara karşın, yatay mimari modeli daha sağlıklı bir alternatif sunmaktadır. Yatay yapılaşma, yeşil alanlarla iç içe bir yaşam biçimi sunduğundan, dikey mimarinin yol açtığı olumsuzlukları büyük ölçüde ortadan kaldırmaktadır.

Büyük şehirlerin en büyük problemlerinden biri, modern çağın yaygın bir hastalığı olan strestir. Kalabalık, trafik, gürültü ve doğadan uzak yaşam biçimi, insan psikolojisi üzerinde olumsuz etkiler yaratmaktadır. Stres kaynaklı hastalıkların artması, yalnızca bireysel sağlığı değil, aynı zamanda ülkelerin sağlık bütçelerini de olumsuz etkilemektedir. Bu durum, şehirleşme politikalarının yalnızca fiziksel altyapıyı değil, toplumsal sağlığı da göz önünde bulunduracak şekilde planlanması gerektiğini göstermektedir.

Tüm bu faktörler göz önüne alındığında, gelecekte şehir planlamalarının daha fazla yeşil alan içeren ve yatay yapılanmaya ağırlık veren bir model üzerine şekillenmesi gerektiği ortaya çıkmaktadır. Üstelik dijitalleşme ve yapay zekânın gelişimi, şehir planlamasında da yeni yaklaşımlar benimsenmesini zorunlu kılacaktır.

Sonuç olarak, insanlık, yaşam biçimini doğayla daha uyumlu hale getirmezse, yakın gelecekte daha büyük çevresel ve toplumsal sorunlarla karşı karşıya kalacaktır. Bu nedenle, şehirleşme politikalarının sürdürülebilir ve doğayla uyumlu bir yapıya kavuşması kaçınılmaz bir gerekliliktir.