Ben Narin Güran, 8 yaşındayım. 21 Ağustosta Diyarbakır'da kaybettirildim. Oysa ben de herkes gibi et ve kemikten yaratılmıştım. Benim de çok ulvi düşlerim, kâğıttan hayallerim vardı. Okula gidecektim, kâğıttan hayallerimi inşa edecektim. Ülkemin, kendi coğrafyamın makus kaderini değiştirecektim küçük bedenimle ama nereden bilecektim kâğıttan hayallerimin, gülümsediğim fotoğraflarda ebediyen asılı kalacağını.
Oysa tertemiz bir yüreğim vardı ve herkesi çocukça masum gülüşüm gibi güvenilir bulmuştum ama nereden bilecektim, baş ucumdaki katilim tarafından kâğıttan hayallerimi bir derenin kenarında küçük bedenimi bir çuvalın içine koyup atacaklarını nereden bilebilirdim.
Öyle ölüler vardır ki bu onların öldüklerini düşününce vakit olur, yaşadığımdan utanırım. Ben de ölüm şeklimden utandım ve Türkiye'ye utanç misali oldum. Çünkü gülümsediğim fotoğrafların kaybolduğumdan haberi yoktu. Zira herkes kaybolduğumun bilincindeydi. Daha büyüyecektim, daha çok gülecektim ama ömür yolculuğum 8 yaşımda asılı kaldı. Gülümsediğim fotoğraflar Türkiye'ye miras kaldı. Büyüyüp gelişme mevsimimi zemheriye dönüştüren alacakaranlığa karşı "ADALET" istiyorum. Adalet, adalet, adalet...
Dolayısıyla aynı evrende yaşamamalı cellatlar ve çocuklar! Ya ölmeli cellatlar ya da hiç doğmamalı çocuklar... Bunun için Narin için adalet elzemdir ve bu hak arayışının adaleti, örnek teşkil etmelidir!