Zamanında bölgede sayılı ilkokullardan bir tanesi bizim köyde yapılmıştı. Okulumuz 1954 yılında eğitim vermeye başlamış. Bu durum o günün şartlarında köydeki eğitim seviyesini bir hayli yükseltmiş. Bundan dolayı halı hazırda Ulak (Firfele) köyünde doğan dede ve nineler ilkokul mezunudur. Yani Ulak ilkokulunda okumuşlar. Halı hazırda bir kısmı vefat etmiştir. Vefat edenlere rahmet diliyorum. Maalesef o zamanki yokluklar bir üst okula gitmelerine büyük bir engel oluşturduğu için ve zamanlarında pansiyonlu okullar olmadığından ilk mezunların hiç birisi orta öğrenime devam etmemiştir. Bizim zamanımızda yani 1975’li yıllarda pansiyonlu okullar açıldı, bu pansiyonlu okulların sınavını kazanan devlet tarafından bu pansiyonlara yerleştirildi. Ulak köyünden ben ve dört arkadaş öğretmenimizin teşviki ile getirmiş olduğu pansiyonlu okulların sınav giriş formlarını doldurduk ve ertesi gün İdil ilçesi maarif müdürlüğüne giderek belgelerimizi teslim ettik. Haziran ayında vilayetimiz Mardin Dumlupınar ilkokulunda sınava gireceğimize dair yazı adreslerimize geldi. Süleyman Bozkuş sınava girmedi. Biz diğer dört kişi sınavın yapılacağı okula giderek pansiyonlu okulların sınavına girdik. Bilahare sınav sonuçları açıklandı. Ben bünyesinde orta okulu da bulunan pansiyonlu Hakkari lisesini kazanmıştım. Diğer üç arkadaş M. Zeki Göksun, Abdülmecit Göksun ve M. Emin Göktaş da kazandılar. Bu arkadaşlar bir yıla yakın okullarına devam ettikleri halde sağ-sol meselelerinden dolayı maalesef okullarını bırakmak mecburiyetinde kaldılar.

Eğitim yılı başladığında okula gidip kaydımızı yaptık. Kayıttan sonra pansiyondan sorumlu müdür yardımcısı pansiyondaki 12 kişilik odamızı ve üstünde yatacağımız ranzamızı gösterdi. Çarşıdan kendimize bir kravat, özel eşyamızı koyacak çelik dolap için asmalı bir kilit aldık. Pansiyonumuzun alt katındaki yemekhanede yemeklerimizi yer ve bitişikteki Hakkari lisesinin orta okul kısmında eğitimimize devam ettik. Akşamları da yemekten sonra aynı yemekhanede üç saatlik etütlerimizi yapıp yatakhaneye çıkardık.

Okulumuzun pansiyonu yeni açılmıştı. Her şey yeniydi. Bunun avantajlarını yaşıyorduk. Her öğünde bir ekmeğin üçte biri karnımızı doyurmasa da!

1975’ten 1980’e kadar olan yıllar okullarda en hareketli yıllardı. Bolca sağ-sol fraksiyonlar vardı. Okulumuzda olayların çıkmadığı gün yoktu. Derse giren öğretmenler tedirgindi. Öğretmenlerin hepsi istisnasız öğrenciler tarafından sorguya çekilirdi, fraksiyonu sorulurdu. Haliyle öğretmen iyi bir motivasyon yakalamadığı için derslerde etkili olamıyordu. Okul idaresinin fazla bir yaptır gücü olamıyordu. Çoğu zaman dersler boykot edilirdi. Okulun bahçesinde toplanan öğrenciler marşlar sloganlarla şehri inletiyorlardı. Fraksiyonlar arasında karşılıklı sataşmalar, kavgalar olurdu. Tabi ki bazı öğretmenlerde bu konularda aktif rol oynardı.

Bu arada pansiyonda kalan yatılı öğrenciler olayların çıkmasına daha çok sebep oluyordular. Haliyle resmi makamların gözü hep pansiyon öğrencileri üzerinde olurdu. Zaman geldi iş çığırından çıktı bir günde beş on kavga olurdu. Bu durum resmi mercilerin bir seçim yapmalarına, pansiyon öğrencileri ile ilgili bir kararı vermeleri vaktinin geldiği kanaati oluşturdu. Bir gün pansiyonun kapandığı, pansiyonda kalan öğrencilerin Türkiye’de ki diğer pansiyonlu okullara dağıtıldığı haberi dilden dile yayıldı. Birkaç gün sonra haberin doğruluğunu okulumuzun idaresi bize duyurdu. Tasdiknamelerimiz ve gideceğimiz okulun adresi ellerimize verildi. Bazı militan öğrenciler direndiyseler de etkileri batırıldı. Aynı gün okulu terk etmemiz istendi. Bu duyuru bir emirdi. Herkes özel eşyasını valizine yerleştirip memleketinin yolunu tuttu.

Ben ve aynı sınıfta ders gördüğümüz üç arkadaşı Aydın lisesi pansiyonuna verdiler. Bir yıl Aydın lisesinde okuduk. Eğitim yılı sonunda Ankara’ya milli eğitim bakanlığına gittik. Nakillerimizin Mardin lisesi pansiyonuna yapılmasını istedik. O zaman pansiyonda kalan öğrenci nakillerini sadece bakanlık yapabiliyordu. Bakanlık uygun gördü. Nakillerimiz Mardin lisesine yapıldı ve lisenin son iki yılını Mardin lisesinde okuduk.